Psychoterapia i nauka czytania Białystok ul. Plażowa 15
Aktualności
- Zapraszam Państwa do przeczytania artykułu ostatnio dodanego na blogu pt. „Depresja”
- Zapraszam do kolejnego artykułu pt. „Osobowość borderline” – link Psychoterapia Białystok
- Zapraszam do artykułu pt. „Opętanie czy dysocjacja”
- Zapraszam do artykułu pt. „Kastracja wstydliwej popędowości”
Psychoterapia Białystok
Psychoterapia co to jest i komu jest potrzebna ?
Psychoterapia jest zaplanowanym procesem budowania w bezpiecznych warunkach specyficznej relacji pacjent-terapeuta. Ta relacja ma ma celu umożliwienie pacjentowi przeżywania korektywnych doświadczeń. Występują różnorodne formy i nurty psychoterapii. Psychoterapia z hipnozą, psychoterapia on-line czy praca z ciałem. Psychoterapię najczęściej zaleca się osobom z zaburzeniami nerwicowymi i osobowościowymi. Jednakże z uwagi o dbałość osobistej psychohigieny, każdemu z nas psychoterapia może przynieść wymierne efekty.
Odczuwasz brak satysfakcji ze swojego życia? Prześladuje cię lęk, uczucie smutku, natrętne myśli? Masz problem z budowaniem relacji w życiu osobistym i zawodowym? Czujesz zanik motywacji do działania? Może to czas aby przyjrzeć się sobie i swoim emocjom. Czas, aby rzucić wyzwanie bolesnej przeszłości i rozpocząć pracę nad sobą. Jest na to sposób, to – PSYCHOTERAPIA. Zapraszam na psychoterapię w Białymstoku.
Często pacjenci przed rozpoczęciem procesu, zadają sobie pytanie – jak się przygotować do psychoterapii? Bądź naturalny i zmotywowany, to w zupełności wystarczy. Psychoterapia to ciężka praca nad sobą i swoimi nawykowymi strategiami działania. Nie ma łatwych i przyjemnych metod „odczarowujących twoje życie” Aby zmienić, latami utrwalane destruktywne nawyki myślenia o sobie i świecie, musisz uważnie przyglądać się swoim emocjom i myślom. Na nowo poznawać swoją psychikę. Ta umiejętność wymaga od ciebie wysiłku, czasu i cierpliwości. Terapia w Białymstoku może z powodzeniem spełnić twoje oczekiwana.
Psychoterapia Białystok - psycholog czy psychoterapeuta?
Jeżeli czujesz, że twój problem wymaga jedynie wsparcia i poradnictwa, a twoje emocje i myśli są pod kontrolą, wówczas rozważyłbym wizytę u psychologa. Natomiast jeżeli twój stan wymyka się spod kontroli. Prześladuje cię lęk, natrętne myśli. Zrywasz relacje z otoczeniem lub toksycznie tkwisz przy niektórych osobach, wówczas twój problem prawdopodobnie tkwi głębiej i wymaga dłuższego czasu pracy terapeutycznej.
Psychoterapia - ile trwa czasu i jak często odbywają się wizyty.
Dawniej, gdy rozwijała się psychoanaliza, sesje z pacjentami odbywały się codziennie. Obecnie we wszystkich nurtach terapeutycznych częstotliwość sesji jest ujednolicona. W przypadkach względnie stabilnych zazwyczaj przeprowadza się sesje raz w tygodniu. W ciężkich stanach 2-3 razy w tygodniu. Czas trwania procesu terapeutycznego jest uwzględniony od głębokości zaburzenia. W przypadku zaburzeń osobowościowych (osobowość chwiejna emocjonalnie, narcystyczna), aby terapia mogła skutecznie zadziałać, potrzebny jest okres nawet 3-5 lat.
Psychoterapia, wsparcie i poradnictwo - kiedy szkodzi, a kiedy pomaga?
W internecie często możemy spotkać się z opiniami na temat psychoterapeutów np.; ma maskowatą twarz, bardzo mało mówi, nie jest wylewny, nie uśmiecha się itd. W odpowiedzi na powyższe zjawisko chciałbym opisać kilka słów wyjaśnień. Psychoterapia może być rozumiana jako ukierunkowane oddziaływania mające na celu wsparcie pacjenta lub leczenie pacjenta. A więc z tego względu możemy wyróżnić psychoterapię wspierającą i leczącą. Terapia wspierająca w szybkim czasie przynosi ulgę i poprawia nastrój. Poradnictwo również na pozór szybko rozwiązuje problem, albowiem dostajemy gotową receptę na nasz problem.
Niestety sam proces wsparcia i poradnictwa nie usuwa przyczyny zaburzeń. Wydaje się, że przynosi jedynie chwilową ulgę. To przede wszystkim psychoterapia lecząca, kładzie nacisk na usunięcie głębokiego i pierwotnego mechanizmu, który generuje objawy. Celem terapii leczącej nie jest samo wsparcie jak również chwilowe pocieszenie pacjenta, ponieważ efekty terapii wspierającej są krótkotrwałe i w istocie nie rozwiązują konfliktów pacjenta. Zapraszam na film pt. „Psychoterapia wspierająca i lecząca, wady i zalety„, link – Psychoterapia Białystok
Psychoterapia pomaga wtedy, gdy nurt terapii jest odpowiednio dobrany do osobowości i narzędzi intelektualnych pacjenta. Również wtedy, gdy pacjent czuje się komfortowo przy terapeucie. Wymienione czynniki stanową dobry grunt do budowania leczącej relacji terapeutycznej. Kiedy i jak terapia szkodzi ? W mojej ocenie pacjenci „poturbowani” życiem i doświadczeniem, zdążyli już w porę wyrobić różnorodne mechanizmy obronne, dlatego też, mało prawdopodobne się wydaje, aby terapia mogła wyrządzić wymierną szkodę pacjentowi.
Ta szkoda, to raczej zjawisko jak często określają pacjenci – „Czuje, że moja terapia stoi w miejscu, kręcę się w kółko i nie widzę żadnych zmian na lepsze”. Taka myśl może, ale nie musi być motywatorem, aby zmienić nurt lub psychoterapeutę.
W jaki sposób pomaga psychoterapia i jak działa?
W psychoterapii najważniejszym celem jest aktywowanie pacjenta do samodzielnego myślenia i wypracowania przez niego umiejętności samodzielnego rozwiązywania swoich problemów życiowych. Pacjent powinien nauczyć się samodzielnego budowania i zarządzania nowymi strategiami działania, myślenia i przeżywania. Ta umiejętność pozwoli pacjentowi prawidłowo funkcjonować nawet po zakończeniu terapii. Bez tej umiejętności, przy wyłącznym wsparciu, pacjent po zakończeniu terapii z dużym prawdopodobieństwem może wrócić do pierwotnych nawykowych destruktywnych schematów działania i myślenia.
Należy też mieć na uwadze, iż w życiu dorosłym i w świecie ludzi dorosłych nie występuje wyizolowane zjawisko wsparcia, jak to ma miejsce w przypadku małych dzieci, które potrzebują wsparcia od rodziców. W świecie dorosłych, człowiek również potrzebuję wsparcia, lecz przede wszystkim pozyskania umiejętności zarządzania swoim życiem.
To jest najważniejszy cel, który pozwoli pacjentowi utrzymać pozytywne efekty terapii nawet przez wiele lat po zakończeniu procesu leczenia. Nader często pacjenci mają inne oczekiwania względem terapeuty. Oczekują w szczególności, aby terapeuta był uśmiechnięty, dużo mówił, doradzał i pocieszał. Terapeuta nadaktywny, dużo mówiący, to terapeuta który „rozleniwia pacjenta” i nie uczy samodzielnego myślenia. W takiej terapii pacjent faktycznie uzyskuje wsparcie i jego pozytywne emocje szybko ulegają podbiciu, lecz problemy po jakimś czasie często wracają z podwójną siłą.
Psychoterapia bez makijażu - głęboka relacja pacjent - terapeuta
Dla zobrazowania rozpatrzmy przykład relacji trenera i jego ucznia. Jeżeli trener będzie wykonywał ćwiczenia za ucznia, to uczeń pozostanie bierny i nie będzie podwyższał swoich umiejętności. Dlatego też w każdym sporcie trener jako osoba kierująca procesem kształcenia – doradza, ale cały wysiłek fizyczny leży po stronie ucznia. W skutecznej psychoterapii zasada powinna być analogiczna. Cały wysiłek intelektualny powinien znajdować się po stronie pacjenta. Terapeuta powinien podążać za pacjentem, naprowadzać, uczestniczyć z pacjentem w odkrywaniu przez niego nowych zależności psychicznych. Oczywiście samo wsparcie również jest ważnym elementem w procesie terapii, ale nie kluczowym.
Efekty i kiedy psychoterapia naprawdę jest skuteczna?
Reasumując, psychoterapia powinna wykraczać poza element wsparcia, aby nauczyć pacjenta samodzielnego rozwiązywania życiowych problemów, samodzielnego przyglądania się sobie i wyciągania trafnych wniosków. Umiejętność ta zwiększa obszar świadomego życia i świadomych wyborów pacjenta. Efekty nawet po zakończonym procesie terapii, niczym koło zamachowe, dostają rozpędu i wbudowują się w coraz liczniejsze zakamarki osobowości.
Kiedy psychoterapia jest potrzebna - kryzys, depresja, nerwica, zaburzenie osobowości.
Decyzja o skorzystaniu z psychoterapii powinna być samodzielną i autonomiczną decyzją. Powinna wypływać z wewnętrznego systemu motywacyjnego, co daje najlepsze rokowania w zakresie zmiany nawyków funkcjonowania. Ta wewnętrzna siła, to potrzeba zmiany, jest głównym predyktorem udanego procesu terapeutycznego. Każda osoba powinna w sposób naturalny dojrzeć do podjęcia takiej decyzji. Wszelkie formy delegowania osób na terapię, zmuszania ich i szantażowania, dają pozorne lub krótkotrwałe rezultaty. Zastraszanie pod groźbą kary, aby pacjent rozpoczął terapię, jest raczej mało efektywnym sposobem rozbudzenia motywacji.
Każdy z nas posiada w swoim aparacie psychicznym tak zwane ego obserwujące. Więc mamy możliwość dostrzeżenia w sobie niepokojących zachowań, objawów. Chciałbym wymienić kilka czynników, których występowanie w naszym aparacie psychicznym, powinno skłonić nas do zastanowienia się i rozważenia decyzji na temat skorzystania z psychoterapii.
Niepokojące objawy - lęk, fobie. Kiedy udać się do psychoterapeuty, psychologa, psychiatry?
- Nawracające lub utrzymujące się uczucie dyskomfortu, smutku, pustki, niezadowolenia z życia, lub stan przeciwstawny do wcześniejszego. Silne pobudzenie, nadmiarowa aktywność, stany euforii.
- Nie radzenie sobie „wypadanie ze społecznych ról”. Mam tu na myśli przede wszystkim rolę zawodową, funkcjonowanie w związku i grupie społecznej, typu znajomi, przyjaciele. Relacje w tych trzech obszarach lub w jednym z nich są krótkotrwałe, burzliwe, często zrywane z naszej winy. Taka strategia labilnych relacji powinna również dać nam do myślenia.
- Natrętne myśli lub stale powracające natrętne czynności, które musimy nieodparcie wykonywać. Nie wykonanie tych czynności, wywołuje u nas lęk i przymus powtórzenia.
- Fobia społeczna, unikanie ludzi, lękowa niechęć przebywania w otoczeniu ludzi. Utrzymywanie dystansu względem wszelkich kontaktów społecznych. Lęk przed oceną, krytyką.
- Objawy somatyczne o podłożu psychicznym. Bóle somatyczne, zaburzenia wegetatywne, fobie, lęk wolnopłynący lub napady panicznego lęku.
- Egoistyczna postawa względem drugiego człowieka, instrumentalne traktowanie człowieka i wykorzystywanie go wyłącznie do swoich celów.
- Silna zależność od drugiego człowieka, lęk przed samotnością, opuszczeniem toksycznego związku.
Każdy z nas na podstawie powyższych czynników może dokonać autoanalizy swojej osobowości i wstępnie ocenić czy potrzebna jest psychoterapia. W przypadku podejrzeń i jednocześnie wątpliwości, zawsze można swoje przemyślenia skonsultować z psychologiem, psychiatrą lub psychoterapeutą.
Psychoterapia i farmakoterapia ?
W przypadkach zaburzeń psychicznych, gdy podłoże mamy ewidentnie biologiczno-genetyczne (depresja biologiczna, schizofrenia, zaburzenia afektywne dwubiegunowe), farmakoterapia jest główną strategią działania, a psychoterapia formą uzupełniającą. W przypadku zaburzeń nerwicowych i osobowościowych, psychoterapia powinna być główną strategią pomocową, a farmakoterapia uzupełniającą i krótkotrwałą. Psychoterapia może być finansowana z NFZ. Z uwagi na długie (często kilkuletnie kolejki) pacjenci decydują się na wariant prywatny.
Nurty terapeutyczne w psychoterapii
Do głównych nurtów w psychoterapii zaliczyłbym nurt psychodynamiczny oraz poznawczo – behawioralny. Pozostałe nurty wyłaniające się na fundamentach powyższych nurtów, to takie nurty jak: terapia systemowa, schematu, Gestalt. Terapia systemowa doskonale nadaje się do „leczenia” zaburzonej komunikacji w rodzinie oraz terapii par, małżeństw. Terapia poznawczo-behawioralna ma dobre efekty w leczeniu uzależnień, fobii. Poniżej zamieszczam linki do szczegółowego opisu poszczególnych nurtów w terapii.
Wpływ samooceny na życie człowieka
Pełnienie ról społecznych oraz jakość interakcji społecznych każdego człowieka w dużej mierze uzależnione są od własnej samooceny. Synonimem samooceny jest określenie “obraz siebie” – czyli specyfika postrzegania swojej osoby w wymiarze fizycznym, duchowym oraz społecznym. A zatem na koloryt samooceny (jasny lub ciemny) istotny ma wpływ sposób postrzegania własnego ciała (ja fizyczne), charakteru (ja duchowe) oraz samoświadomość na temat – jak nas postrzega społeczeństwo (ja społeczne). Poza wymienionymi trzema komponentami w socjologicznej świadomości zbiorowej tkwi pogląd, iż na samoocenę również ma wpływ wykonywany zawód, status materialny, wykształcenie itp. W wyniku powierzchownej analizy zjawiska kształtowania się samooceny można stwierdzić, iż pożądana kulturowo aparycja, prestiżowe wykształcenie, intratny zawód oraz dobra kondycja finansowa predestynują człowieka do posiadania pozytywnego obrazu siebie.
Ale czy na pewno taki sposób wnioskowania jest do końca poprawny? W mojej subiektywnej ocenie, czynniki typu: zawód, wykształcenie, aparycja i kondycja finansowa nie kształtują w istotny sposób fundamentów samooceny. W niektórych przypadkach intencjonalnie służą do ochrony i zatajenia negatywnego obrazu siebie. Przykładem są tu osoby neurotycznie dążące do posiadania najintratniejszego zawodu (bez względu na zamiłowania i predyspozycje), samochodu wysokiej klasy, aparycji oraz innych wartości określających społeczeństwo konsumpcyjne. Osoby otaczając się materialnymi substytutami chronią niską samoocenę i walczą ze swoją subiektywną świadomością bycia gorszym. Innymi słowy samoocena takiej jednostki uzależniona jest nie od cech osobowościowych “kim jestem jako człowiek”, lecz od cech określających osobowość sukcesu na sprzedaż, przyczyniając się w ten sposób do konsolidacji społeczeństwa konsumpcyjnego. Chciałbym zaznaczyć, iż nie każdy człowiek obficie wyposażony w dobra materialne wykorzystuje je do ochrony własnego “ja”.
A więc jakie istotne czynniki mają wpływ na kształtowanie się pierwotnej pozbawionej mechanizmów obronnych samooceny?
Najważniejszym pokarmem dla prawidłowego rozwoju samooceny każdego człowieka są wczesne konstruktywne doświadczenia wynikające z relacji rodzic-dziecko. Pozytywny światopogląd rodziców, prawidłowa samoocena oraz antykonsumpcyjny system wartości i potrzeb, nieświadomie odtwarzany jest przez dziecko w drodze internalizacji. Zinternalizowane cechy oraz doświadczenia interpersonalne w dużej mierze kształtują obraz siebie. Dziecko w życiu dorosłym postrzega świat poprzez pryzmat swoich rodziców. Wygenerowane pozytywne postawy do rodziców w późniejszych etapach ontogenezy “rozlewają się” na otaczającą rzeczywistość. Człowiek postrzegając swoich rodziców w superlatywach, pozytywnie również postrzega świat, a w wyniku mechanizmu sprzężenia zwrotnego również pozytywnie postrzega siebie samego. Przykładem tak ukształtowanej samorealizującej się osobowości, są ludzie wyznający pogląd, iż poza drugim człowiekiem “nic im do szczęścia nie potrzeba”.
Terapia i nauka czytania Białystok
Twoje dziecko nie lubi czytać? Męczy się podczas czytania? Nie rozumie czytanej treści i nie potrafi płynnie czytać? Zauważasz już wtórne następstwa emocjonalne, takie jak lęk przed czytaniem, lęk przed szkołą, obniżony nastrój. To dlatego, że oczekujesz od dziecka umiejętności płynnego czytania, a dziecko sfrustrowane nie wie jak to zrobić. Prawdą jest, iż rodzice również często nie wiedzą jak nauczyć dziecko płynnego czytania. Może to czas, aby przyjrzeć się swojemu dziecku i jego technice czytania – może głoskuje.
Kiedy i jak zacząć naukę czytania
Z mojego 20-letniego doświadczenia pracy z dziećmi, jako logopeda / neurologopeda, mogę stwierdzić, iż optymalnym wiekiem dziecka na rozpoczęcie nauki czytania to 6-7 rok życia. Natomiast, nauka literek oraz syntezy i analizy głoskowej powinna rozpocząć się około 3 roku życia. Innymi słowy, dziecko przystępując do nauki czytania powinno już bardzo dobrze znać litery podstawowe w wariancie -małe drukowane.
Przyczyny trudności w nauce czytania i pisania
Każde dziecko w celu skutecznego przyswajania materiału szkolnego, musi opanować technikę czytania ze zrozumieniem. Ta umiejętność powinna ukształtować się najpóźniej do końca drugiej klasy szkoły podstawowej. Niestety duża część dzieci napotyka na tej drodze ogromne problemy. Czytany tekst składają po literce, nie rozumieją czytanej treści, a poza tym podczas czytania szybko się męczą. Pamiętajmy, iż jedynie technika płynnego czytania (czytanie bez literowania / głoskowania) jest jedyną dobrą techniką. Dziecko płynnie czytając ma szansę na rozumienie czytanej treści.
Nie sposób wyodrębnić jeden czynnik zaburzający proces przyswajania umiejętności czytania. Poniżej chciałbym opisać kilka najważniejszych czynników utrudniających przyswajanie techniki czytania. Czynniki te podzieliłem na trzy grupy – pochodzenia rodzinnego, szkolnego oraz organicznego. Używając pojęcia czynniki organiczne mam tu na myśli wszelkie niekorzystne zjawiska występujące w budowie i funkcjonowaniu ośrodkowego układu nerwowego. Poprzez czynniki szkolne rozumiem wszelkie błędy dydaktyczne, leżące po stronie nauczycieli. Czynniki rodzinne są to postawy rodziców oraz zaangażowanie względem intelektualnej aktywności dziecka.
Czynniki utrudniające naukę czytania i pisania
Spośród czynników organicznych chciałbym wymienić przede wszystkim obniżenie sprawności receptora wzrokowego i słuchowego. To obniżenie nic nie ma wspólnego ze słuchem fizycznym oraz zdolnością widzenia. Dotyczy ograniczonej sprawności analizy-syntezy wzrokowej i słuchowej. Innymi słowy bodźce dochodzą do receptorów, lecz nie są prawidłowo przetwarzane w mózgu lub przetwarzane są za wolno. Przykładem jest zjawisko gdy dziecko jest w stanie przeczytać literę w izolacji natomiast nie jest w stanie połączyć liter w cały wyraz lub łączenie to odbywa się w zbyt wolnym tempie.
Dysfunkcja słabej syntezy literowej / głoskowej może również wynikać z niskiego intelektu dziecka. Reasumując, trzy główne czynniki pochodzenia organicznego, takie jak niski intelekt, zaburzony receptor wzrokowy i słuchowy, istotnie utrudniają dziecku opanowanie umiejętności czytania. Efekty terapii czytania w tym zakresie mogą być również ograniczone. Czynnik szkolny, to przede wszystkim nieprawidłowe metody szkolne nauczania czytania dzieci w w wieku przedszkolnym i w klasach 1-3. Dzieci nagminnie uczone są głoskowania, po czym nagle oczekuje się od dzieci płynnego czytania. Duże grono dzieci nie potrafi samodzielnie przestawić się z głoskowania na płynne czytanie.
Środowisko szkolne i rodzinne wpływające na naukę czytania i pisania
Trzeci czynnik utrudniający opanowanie techniki czytania to bierne i mało zaangażowane środowisko rodzinne. W terapii czytania najtrudniej walczy się z czynnikami organicznymi. W przypadku prawidłowego funkcjonowania receptora wzrokowo-słuchowego oraz dostatecznie dobrego intelektu, efekty terapii czytania są satysfakcjonujące. Po zakończeniu terapii dziecko przez pewien czas ma prawo czytać wolno, lecz płynnie (bez elementów głoskowania) i ze zrozumieniem.
Dysleksja - co to jest i jak ją rozpoznać ?
Dysleksja jest to wybiórcza słaba organizacja pewnych struktur mózgowych. Przejawia się u dzieci trudnościami w opanowaniu umiejętności czytania i opisania. W praktyce, dziecko takie bez większych problemów jest w stanie nauczyć się liter w izolacji. Natomiast przy próbie płynnego czytania, mózg dziecka na nadąża dostatecznie szybko syntezować czytaną treść. Wówczas pojawia się literowanie, przestawianie, mylenie liter.
Terapia Neurologopedyczna Białystok
Twoje Jeżeli twoje dziecko/mąż/rodzic przejawia deficyty poznawcze o charakterze – obniżona pamięć krótkotrwała, długotrwała, obniżone myślenie przyczynowo-skutkowe i abstrahowanie, system językowy nie rozwija się adekwatnie do normy wiekowej lub w wyniku czynników zewnętrznych nastąpiło uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego co również negatywnie odbiło się na sytemie poznawczym i językowym osoby chorej – warto zastanowić się nad terapią neurologopedyczną.