Psychoterapia i nauka czytania Białystok ul. Plażowa 15
Afazja u osób dorosłych (uszkodzenie mózgu)
Afazja to zaburzenie ( podłożem jest uszkodzenie mózgu) polegające na utracie prawidłowo wykształconych kompetencji językowych nazywane jest afazją nabytą typu dorosłego. Geneza tego zjawiska sięga późniejszego okresu, po ukończeniu siódmego roku życia. Afazja to zaburzenie neurologiczne, którego przyczynę stanowią nieprawidłowości w funkcjonowaniu lub uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego (ośrodków mowy w mózgu bądź połączeń nerwowych pomiędzy nimi). Zaburzeniu ulega nie tylko sama mowa, lecz również wyższe funkcje poznawcze pozawerbalne. Mam tu na mysli takie funkcje psychiczne jak planowanie, abstrahowanie, czytanie kontekstu społecznego, ironii, metafor.
Typy afazji
- Afazja głównie ekspresyjna, ruchowa, motoryczna – gdy przeważają objawy związane z zaburzeniami mówienia.
- II typ – głównie impresyjna, czuciowa, sensoryczna – gdy przeważają objawy związane z zaburzeniami rozumienia.
- III typ – mieszana (czuciowo-ruchowa) – gdy występują objawy zarówno zaburzeń mówienia, jak i rozumienia.
- Afazja całkowita, totalna, globalna – gdy występuje całkowita lub prawie całkowita niezdolność mówienia i rozumienia.
- Amnestyczna, nominalna, nominacyjna, anomia – gdy główne problemy polegają na trudnościach z nazywaniem obiektów i odnajdywaniem potrzebnych słów w trakcie konwersacji.
Terapia neurologopedyczna
Praca z pacjentem z afazją powinna mieć charakter zindywidualizowany, gdyż jak zostało wcześniej wspomniane, mogą wystąpić różne objawy towarzyszące (np. zaburzenia emocjonalne, nieumiejętność czytania, pisania, spowolnienie procesów myślowych i wiele innych). Ich nasilenie lub brak występowania może zadecydować o ostatecznej formie terapii. Nie istnieje więc jeden podstawowy i uniwersalny wzorzec leczenia. Przede wszystkim należy zachęcać pacjenta do samodzielnego konstruowania wypowiedzi, nie przerywając i wykazując cierpliwość. Nie należy poprawiać każdego błędnego zdania, gdyż pacjent może koncentrować się na popełnianych błędach, nie dostrzegając poczynionych postępów. Nie powinno się nakazywać odpowiadania pełnym zdaniem, zwłaszcza na początku rehabilitacji, kiedy zdolności mogą być w znacznym stopniu ograniczone.